معرفی مشاهیر معماری 3

ژاک دریدا
تئوریسین معماری دیکانستراکشن

زندگینامه:
  • ژاک دریدا در ۱۵ ژوئیه
    ۱۹۳۰ (میلادی) در البیار نزدیک الجزیره و در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد.
  • او یک بار ازدواج کرد و یک زندگی خانوادگی را تا آخر عمر حفظ کرد.

اندیشه:
  • وی که از عرصهٔ پدیدارشناسی به ساختارگرایی و ساختارشکنی نزدیک شد با دیدگاه‌هایش درباره زبان، دانش و معنا و به ویژه ماهیت متن مورد توجه ارتباط‌شناسان قرار گرفت. او شاگرد نهضت ساختارگرایی و اندیشه‌های پساساختارگرایی
    میشل فوکو بود و با نقدی که بر این اندیشه و بیشتر از جنبه نشانه‌شناسی وارد نمود مورد توجه محافل نقد ادبی و جامعه پست مدرن دانشگاهی آمریکا قرار گرفت. دریدا در آثارش فاصله بین فلسفه و ادبیات را کاهش داد و به عنوان یک منتقد ادبی قدرتمند هم شناخته شد.
  • مشهورترین اصطلاح دریدا مفهوم Déconstruction است که آن را در فارسی به ساختارشکنی، واسازی و شالوده شکنی ترجمه کرده‌اند. البته واژه ساختار در این اصطلاح نباید با اصطلاح فلسفی ساختار به معنی Structure در عبارت‌های ساختارگرایی و پساساختارگرایی یکسان تصور شود. لغت Déconstruction در زبان‌های دیگر معمولاً ترجمه نشده و با همان املای فرانسوی به کار می‌رود که دریدا آنرا به مفهوم از نو بنا نهادن (ویران کردن و در عین حال ساختن) به کار برده‌است.

جملات قصار:
  • «درست در زمانی که ساختارگرایی مسلط شده بود، من تلاش‌هایم را آغاز کردم و اصطلاح Déconstruction را که در عین حال موضع گیری نسبت به ساختار گرایی بود، به کار بردم. از سوی دیگر، در همان زمان پدیدهٔ دیگری نیز مسلط شده بود: علم کلام، ارجاع به زبان شناسی و این عقیده که «زبان، همه چیز است».
  • «بهترین شیوهٔ وفادار ماندن (به متن)، بی وفایی (به آن) است.»
  • «ساختار شکنی، نشان دادن نا نشان دادنی ست.»
  • «معنی متن قطعی و تغییر ناپذیر نیست.»
  • «متن را خوانندگان متون معنا می‌کنند(نه نویسندگان).»
  • «معنا لایه‌های چندگانه‌ای دارد که نویسنده اثر هم از آنها بی‌اطلاع است.
  • «در دیدگاه غربیان استفاده از دوانگاری متضاد (binary oppositions) رایج است؛ به این معنا که در تقابل‌های دوتائی، گونهٔ دوم بی‌ارزش تر از گونهٔ اول است : سفید - سیاه، غربی - شرقی و …»
وی در ۸ اکتبر ۲۰۰۴ (میلادی) در بیمارستانی در پاریس درگذشت.


آثار:
  • سرچشمهٔ هندسهٔ هوسِرل، درآمد و ترجمه (۱۳۴۱)
  • آوا و پدیدار (۱۳۴۶)
  • نوشتار و تمایز (۱۳۴۶)
  • دربارهٔ دستور زبان‌شناسی (۱۳۴۶)
  • بذرافشانی (۱۳۵۱) (با نام بارآوری نیز ترجمه شده‌است)
  • حاشیه‌ها؛ دربارهٔ فلسفه (۱۳۵۱)
  • مواضع (۱۳۵۱)
  • آوای غم (۱۳۵۳) (ترجمه به فارسی از بابک احمدی
  • مهمیزها؛شیوه‌های نیچه (۱۳۵۷)
  • کارت پستال، از سقراط تا فروید و فراتر (۱۳۵۹)
  • فلاسفه و کلام، مصاحبه با روزنامه لوموند (۱۳۶۳)
  • اطراف (۱۳۶۵) (با نام ساحل‌ها نیز ترجمه شده‌است)
  • دربارهٔ روح، هایدگر و پرسش (۱۳۶۶)
  • نفس، ابداع‌های دیگری (۱۳۶۶)
  • یادمانه‌ها، برای پُل دمان (۱۳۶۷)
  • مسئلهٔ پیدایش در پدیدارشناسی هوسِرل (۱۳۶۹)
  • مسیر دیگر (۱۳۷۰)
  • اشباح مارکس، دولت و دِین، امر سوگ و بین‌الملل جدید (۱۳۷۲)
  • سیاست‌های دوستی (۱۳۷۳)
  • پرسش‌انگیزی‌ها (۱۳۷۵)
  • ایمان و دانش، در پی آن: زمانه و بخشش (۱۳۷۵)
  • مذهب (ژاک دریدا و جیانی واتیمو) (۱۳۷۵)
  • در بارهٔ مهمان‌نوازی (۱۳۷۶)
  • خداحافظ اِمانوئل لِویناس (۱۳۷۶)
  • قول، لحظه‌های فلسفی (۱۳۷۸)
  • فردا، چه خواهد…؛ گفت و گو با الیزابت رودینِسکو (۱۳۸۰)
  • مارکس و پسران (۱۳۸۱)
  • اشرار، دو رساله در بارهٔ عقل (۱۳۸۲)
  • «مفهوم» ۱۱ سپتامبر (دریدا و یورگن هابرماس) (۱۳۸۳)

م کولهاس
خبرنگار،فیلم نامه نویس و معمار هلندی


رم کولهاس متولد سال ۱۹۴۴ رتردام هلند است. بین سالهای ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۶ در اندونزی مقیم بود و سپس به عنوان خبرنگار و فیلم نامه نویس در آمستردام ساکن شد. پس از آن به لندن رفت و به تحصیل معماری در مدرسه AA پرداخت. در سال ۱۹۷۲ با کسب بورس تحصیلی عازم ایالات متحده شد و در آنجا اقامت گزید. وی در آمریکا شیفته نیویورک شد و با چاپ کتاب “هذیان نیویورک ((Delirious New york)” در سال ۱۹۹۸ به زودی مشهور گشت. حدود بیست سال بعد کولهاس با کتاب “کوچک،متوسط،بزرگ،کلان (S.M.L.XL)” )نشان داد که ایده اصلی مدرنیسم با معماری و شهرسازی مدرن در تضاد است و برای حل مسائل امروز باید با توجه به واقعیت که وی آن را “رئالیسم نو” مینامد، روح اصلی مدرنیسم را احیاء کرد.

تفکرات :
  • کولهاس از معمارانی می باشد که در زمان پی ریزی تفکرات مکتب فولدینگ شروع به کار و فعالیت حرفه ای خود کرده است. شفافیت بصری، استفاده از سطوح شیشه ای بزرگ به کارگیری فرم های خالص از ویژگی های کارهای اولیه او (نظیر خانه دو دوست) می باشد که بیشتر تحت تاثیر آثار میس وندروهه بوده است.
  • موضوعاتی که کولهاس با پیوستگی شایان توجه به آنها میپردازد، از یک واحد مسکونی تا شهر و کلانشهر توسعه مییابند. برای او معماری و شهر باهم عجین هستند. او معتقد است که بدون داشتن ایده ای از شهر، فعالیت در زمینه معماری یک تجربه ناکامل باقی میماند. بدین ترتیب وی با ارائه نظریات خود در باب شهرسازی، شهر آرمانی سه میلیون نفره، Plan Voision و شهر تابان لوکوربوزیه را که همگی بر اساس سیاست “تخریب از بن” طراحی شده اند رد میکند.
  • کولهاس نه صرفا یک معمار بلکه مهمتر از آن یک نظریه پرداز نیز می باشد که کار خود را با باز تعریف مفاهیم مدرنیته شروع کرده است.
کارها :




















برج تلویزیون پکن cctv:


برج تلویزیون پکن


برج تلویزیون پکن






کتابخانه مرکزی سیاتل



ویلا دال
__________________
ریچارد راجرز
ریچارد راجرز، معمار ۷۳ ساله مستقر در لندن، از سوی بنیاد هایت، به عنوان برنده بیست‌ونهمین دوره جایزه معماری پریتزکر، معرفی شد. راجرز که سی‌ویکمین برنده پریتزکر به شمار می‌رود، پس از جیمز استرلینگ (برنده پریتزکر 1981)، نورمن فاستر (برنده پریتزکر 1999) و زاها حدید (برنده پریتزکر 2004)، چهارمین معمار از انگلستان است كه موفق به كسب این جایزه معتبر شده است، جایزه‌ای كه اغلب از آن به عنوان نوبل معماری و عالی‌ترین افتخار برای معماران یاد می‌شود.
مدال برنزین پریتزکر به همراه جایزه 100000 دلاری آن، 4 ژوئن، طی مراسمی در Banqueting House لندن که در سال 1619 توسط Inigo Jones طراحی شده است، به وی اعطاء خواهدشد. به گفته توماس پریتزکر، رئیس بنیاد هایت، برگزاری مراسم اهدای جایزه در شهر محل سکونت راجرز، هیچ ارتباطی با انتخاب او به عنوان برنده جایزه امسال ندارد، چرا که مکان برگزاری مراسم اهدای جایزه پریتزکر، همواره پیش از انتخاب برنده توسط داوران تعیین می‌شود.






هیأت داوران بیست‌ونهمین دوره جایزه پریتزکر در بیانیه خویش، با اشاره به این نکته که ریچارد راجرز در طول زندگی حرفه‌ای برجسته و بیش از چهل‌ساله خویش، پیوسته و استوار، در پی تحقق عالی‌ترین اهداف در معماری بوده‌است، آورده‌اند: «پروژه‌های کلیدی او نماینده لحظات تعیین‌کننده‌ای در تاریخ معماری معاصر هستند...» به اعتقاد آنان، ارائه ترجمانی بی‌نظیر از شیفتگی جنبش مدرن به ساختمان به مثابه ماشین، گرایش به وضوح و شفافیت معمارانه، ترکیب فضاهای عمومی و خصوصی، و پای‌بندی به پلان‌های انعطاف‌پذیر که به نیازها و خواسته‌های پیوسته در حال تغییر کاربران پاسخ می‌دهند، مهم‌ترین بن‌مایه‌های آثار راجرز به شمار می‌روند.
ریچارد راجرز در سال 1933، در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد. پدر او پزشک بود و مادرش علاقه زیادی به طراحی مدرن داشت. خانواده راجرز در سال 1938، همزمان با پدیدارشدن نشانه‌های آغاز جنگ جهانی دوم، به انگلستان بازگشتند. او در مدرسه AA لندن به تحصیل در رشته معماری پرداخت و مدرک فوق‌لیسانس خود را از دانشگاه Yale دریافت کرد. راجرز در این دانشگاه به همراه نورمن فاستر، همکلاسی خویش، از محضر بزرگانی همچون پل رودلف که رئیس مدرسه معماری بود و جیمز استرلینگ بهره جست. همچنین او در آنجا علاقه زیادی به فرانک لویدرایت پیدا کرد، تا جایی که از او با عنوان my first god یاد می‌کند. راجرز پس از مدتی کار برای Skidmore, Owings & Merrill در نیویورک، به انگلستان بازگشت تا نخستین فعالیت حرفه‌ای معماری خویش را به همراه نخستین همسرش، Su Brumwell، نورمن فاستر و Wendy Cheeseman، در قالب گروهی کوتاه‌عمر بنام Team 4 که فعالیتش تنها تا سال 1967 ادامه یافت، شروع کند. از سال 1971 نیز، با پروژه مرکز ژرژ پمپیدوی پاریس، شراکت او با رنزو پیانو شروع شد که این همکاری تا سال 1978 ادامه داشت.

راجرز در حال حاضر رئیس Richard Rogers Partnership است، شرکتی که آن را در سال 1977، در لندن تأسیس کرد و هم‌اینک دارای دفاتری در بارسلون، مادرید و توکیوست. نام این شرکت، از ماه آینده، برای به رسمیت شناختن کار دو همکار جوان آن، Graham Stirk و Ivan Harbour، به Rogers, Stirk, Harbour & Partners تغییر خواهد یافت.
ریچارد راجرز که از سال 1996، با کسب مقام اشرافی، به لرد راجرز ملقب گشته، در طول سال‌های متمادی زندگی حرفه‌ای خویش، موفق به دریافت تعداد زیادی از جوایز معتبر معماری شده است که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به مدال طلای انستیتو سلطنتی معماران بریتانیا (RIBA) در سال 1985، و نیز شیر طلایی بی‌ینال 2006 ونیز اشاره کرد.







ریچارد راجرز همواره با طراحی ساختمان‌هایی همگام و سازگار با محیط زیست و بهره‌مند از تکنولوژی روز، در خط مقدم جنبش معماری پایدار بوده است. توجه به نور طبیعی و تغییرات اقلیمی و خلق ساختمان‌هایی که تا حد امکان از حداقل انرژی و نیز انرژی پاک استفاده کنند، مهم‌ترین دغدغه‌های او در این معماری محسوب می‌شوند.
یکی از معروف‌ترین کارهای راجرز در میان نخستین پروژه‌های او قرار دارد: مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس که آن را در سال 1971، به همراه رنزو پیانو، در یک مسابقه بین‌المللی طراحی کرد. در این پروژه، آنچه که معمولاً در ساختمان‌ها پنهان نگهداشته می‌شد، در معرض نمایش ‌گذاشته شد و سازه نمایان فولادی این ساختمان و نمای چشمگیر آن که تحت تسلط لوله‌های تأسیساتی، پله‌های ‌برقی و سایر عناصر خدماتی بود، آن را به ساختمانی تأثیرگذار در تاریخ معماری معاصر تبدیل کرد.
یکی دیگر از کارهای مشهور راجرز که از پروژه‌های اولیه او به شمار می‌رود، برج اداری Lloyd’s of London در شهر لندن است که اجرای آن در سال 1986 به پایان رسید. ایجاد ارتباط میان درون و بیرون با استفاده از آتریوم بلندی از فلز و شیشه که سازه را غرق در نور طبیعی می‌کند، مهم‌ترین ویژگی معماری این ساختمان است.
از دیگر پروژه‌های مهم راجرز می‌توان به گنبد هزاره لندن (1996-1999)، ترمینال 4 فرودگاه Barajas مادرید و تالار گردهمایی ولز (1997-2005) در Cardiff (1998-2005) اشاره کرد. او در حال حاضر پروژه‌های بزرگی در نقاط مختلف جهان در دست طراحی دارد که مهم‌ترین آنها عبارتند از: طراحی یک برج 71 طبقه اداری برای سایت مرکز تجارت جهانی در نیویورک، ساختمان Leadenhall در لندن و چند پروژه دیگر در ژاپن و کره جنوبی.


رنــزو پیانو
رنزو پیانو Renzo Piano
رنزو پیانو در سال 1937 در جنوآ، ایتالیا در خانواده ای معمار به دنیا آمد. تحصیلات خود را در پلی تکنیک میلان انجام داد. هنگامی که دانشجوی معماری در دانشگاه پلی تکنیک معماری میلان بود مرتب از پروژه های ساختمانی پدرش بازدید می کرد که این بازدید ها تجربه های علمی و کارآمدی را برای او به ارمغان آورد. پدر، چهار عمو و برادرش همه پیمانکار ساختمانی بودند.
دفتر فنی و کارگاه رنزو پیانو در سال 1980 در پاریس و جنوآ ایتالیا شکل گرفت و اکنون حدود 100 مهندس، معمار و متخصصین دیگر در قسمتهای مختلف شرکت مشغول به کار هستند که همگی معتقد به ساخت ساختمانهای کارآمد و آزمودن ایده هایی هستند که منعکس کننده ایده های رنزوپیانو است.
در حالی که کارهای او آمیخته با تکنولوژی روز معماری می باشد ولی ریشه و اصل کارها به طور واضح نمایانگر فلسفه و سنت ملی کلاسیک ایتالیا است.

از آثار بزرگ این معمار مشهور ایتالیایی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
  • ساختمان تاسیسات شرکت اتومبیل سازی فیات FIAT در شهر تورینو ایتالیا
  • استادیوم فوتبال شهر باری ایتالیا
  • مرکز فرهنگ و هنر جرج پمپیدو (Centre Pompidou) در پاریس
  • فرودگاه شهر Osaka ژاپن
  • Potsdamer Platz پوتز دامر پلاتز در شهر برلین آلمان
  • مجموعه برج های سیدنی استرالیا
  • ساختمان مرکز علم و تکنولوژی ملی هلند در شهر آمستردام
  • ساختمان آکادمی علوم ایالت سانفرانسیکو آمریکا
  • مجتمع ورزشی راوانا
  • ایستگاه مترو جنوا
  • پایانه مسافربری کانسای
  • مرکز طراحی مرسدس بنز در اشتوتگارت
  • و..


کتابخانه مورگان



افتخارات :
  • عضویت افتخاری جامعه معماران آمریکا، آمریکا، 1981
  • مدال طلا از انستیتو سلطنتی معماران بریتانیا، انگلستان، 1989
  • جایزه Cavaliere di Gran Croce از هیئت دولت ایتالیا، رم، ایتالیا، 1989
  • جایزه کیوتو، ایناموری فوندیشن، کیوتو، ژاپن، 1990
  • عضویت افتخاری دانشکده هنر و تحقیقات آمریکا، آمریکا، 1994
  • از طرف یونسکو به عنوان سفیر معماری حسن نیت معرفی شد ، 1994
  • جایزه میکل آنژ از رم، ایتالیا، 1994
  • جایزه اریز موز ، آمستردام، هلند، 1995
  • جایزه معماری پریتزکر، کاخ سفید، واشینگتن، آمریکا، 1998
  • معمار دانشکده ملی سن لوکا، رم، ایتالیا، 1999
  • مدیر کل مرکز ملی de la Légion d’Honneur، فرانسه، 2000
  • سلطان معماری، ونیز، ایتالیا، 2000
  • جایزه لئوناردو، رم، ایتالیا، 2000
  • جایزه وکسنر، مرکز هنر وکسنر، کلومباس، اوهایو، آمریکا، 2001
سایت شخصی رنزوپیانو: http://www.rpbw.com

رابرت ونتوری Robert Venturi
رابرت ونتوری معمار آمریکائی از شاگردان سارنین Saarinen و توئی کان Khan بود ودر دفتر آنها کار می کرد . در سال 1966 کتابی به نام " پیچیدگی و تضاد در معماری "Complexity & Contradiction In Architecture را به رشته تحریر در آورد .
در این کتاب رابرت ونتوری اصول اندیشه ها و جهان بینی معماری مدرن را زیر سوال برد . او در این کتاب خواستار توجه به خصوصیات انسانی و توجه به معماری انسانی مدار شد . عمده نقد ونتوری در این کتاب متوجه میس وندروهه بود . در مقابل " Less Is Bore " ," Less Is More "، به معنی کم خسته کننده است ، رامطرح می کند . او عقیده داشت مسائل بسیار پیچیده ( C omplex ) و تضاد ( Contradiction ) در ساختمان وجود دارد که نمی توان آنها را نادیده گرفت ، یا حذف کرد . ونتوری عقیده داشت که یک ساختمان نمی تواند یک فرم خاص داشته باشد ، برای او فرم هایی از قبیل خانه های دامنه کوههای ایتالیا که بر اساس نیازهای مردم و شرایط اقلیمی بنا شده ملاک است .
ونتوری هیچ اعتقادی به سبک بین المللی ندارد و به جای آن معتقد به زمینه گرایی " C ntextualism " است ، یعنی هر بنایی باید بر اساس زمینه های فرهنگی ، اجتماعی ،تاریخی و کالبدی و شرایط آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا شود .
او در سال 1972 کتاب دیگری به نام " یادگیری از لاس وگاس " نوشت" Learning From Los Vegas " . در این کتاب ، توجه معماران را به فرهنگ و خصوصیات روزمره زندگی جلب کرد . وی در این کتاب یادآور شده که ، سمبل ها آنهایی نیستند که روشنفکران به مردم دیکته کردند. بلکه ، این سمبل ها را خود مردم طرح کرده و قابل فهم برای آنهاست . اشکال سردرها ، مغازه ها و احجام عامه پسند چیزی است که در شهر لاس وگاس جذابیت خاصی داده است .
خانه مادر رابرت ونتوری درپنسیلوانیا 1962 در عین سادگی ، پیچیدگی و در عین تقارن ، نامتقارن است و در عین وحدت ، کثرت دارد . اولین ساختمان به سبک مدرن است . در این طرح نمادهایی چون بام شیب دار ، قوس ، سردر ورودی ، پنجره ها ، لوله دودکش وجود دارد . داخل ساختمان دارای فضاهای مختلف و گوناگون است و تضاد پلان را روی نما نشان داده ، نمای ساختمان نشان دادن ذهنیت یک کودک از خانه است.
طرح موزه ملی لندن 1980:
رابرت ونتوری به همراه همسرش این مرکز را طراحی کردند . ساختمان 3 نما دارد . طراحی نمای ساختمان با خصوصیات محله است : (تصاوير موزه ملی لندن)
1 - یک نمای سنتی که سمت یک موزه تاریخی قرار دارد .
2- یک نمای مدرن که سمت خیابان وساختمانهای مدرن قرار دارد .
3 - نمای داخل کوچه که همگون با بافت محلی است .

 مارسل بروئر
مارسل بروئر Marcel Breuer

مارسل بروئر در 21 مه 1902 در مجارستان به دنیا آمد و معماری را در مدرسه معماری باهاوس آلمان فراگرفت. او معمارانی همچون لوکوربوزیه، میس وندروهه و والتر گروپیوس را الگوی زندگی حرفه ایش قرار داد. هنگامی که آلمان را در سال 1935 ترک کرد به لندن رفت و در آنجا به عنوان طراحی موفق شناخته شد. شهرت او به خاطر طراحی اثاثیه فولادی، طراحی آپارتمان های بزرگ و طراحی چند فروشگاه و چند ورودی ساختمان بود. بروئر پس از دو سال با عنایت گروپیوس به عضویت هیئت علمی دانشگاه هاروارد در آمد. او در سال 1946 به نیویورک رفت و در آنجا مشغول به کار شد و در سال 1952 ساختمان معروف فرماندهی یونسکو در پاریس را طراحی کرد. همچنین در سال 1968 موفق به کسب جایزه معماری AIAs Gold شد. وی در سال 1981 در نیو یورک دیده از جهان بست.

ساختمان هاى مسکونى خصوصى(آمریکا)
1) خانه هاگرتی- Hagerty House, Cohasset, MA - کوهاست-1937 تا 1938
2) خانه من یا خانه بروئر - Breuer House I, Lincoln, MA - لینکلن - 1938 تا 1939
3) خانه جی فورد - J. Ford House, Lincoln, MA - لینکلن - 1939
4) کلبه چمبرلین - Chamberlain Cottage, Wayland, MA - ویلند - 1940
5) خانه جلر- لارنس - Geller House, Lawrence, Long Island, NY - لانگ آیلند - 1945
6) خانه رابینسون - Robinson House, Williamstown, MA - ویلیام استون - 1946 تا 1948
7) خانه بروئر 2 - Breuer House II, New Canaan, CT - نیو کنعان
8) کلبه هاى کیپ کاد Cape Cod Cottages
- کلبه بروئر - Breuer Cottage, Wellfleet, MA - ویلفلیت - 1945 تا 1949
- کلبه کیپس - Kepes Cottage, Wellfleet, MA - ویلفلیت - 1948 تا 1949
- کلبه ادگار استیلمن - Edgar Stillman Cottage, Wellfleet, MA - ویلفلیت - 1953 تا 1954
- کلبه ویس - Wise Cottage, Wellfleet, MA - ویلفلیت - 1963
9) نمایشگاه خانه در باغ موما - Exhibition House in the MoMA Garden, Pocantico Hills, Tarrytown, NY - پوکانتیکو هیلز - نمره بندى یورکشایر - 1948 تا 1949
10) خانه کلارک - Clark House, Orange, CT - پرتقال - 1949 تا 1951
11) خانه پاک - Pack House, Scarsdale, NY - اسکارسداله - 1950 تا 1951
12) خانه تعاونی دکستر از دانشکده واسار - Dexter Ferry Cooperative House of Vassar College, Poughkeepsie, NY - 1951
13) خانه گریکو - Grieco House, Andover, MA - آندوور - 1954 تا 1955
14) خانه استارکی - Starkey House, Duluth, MN - مگانیوتن – 1954 تا 1955
15) خانه هوپر 2 - Hooper House II, Baltimore County, MD - فرمانداری بالتیمور - 1956 تا 1959
16) استیلمن 1 -Stillman I, Litchfield, CT - لیچفیلد - 1950
17) استیلمن 2 - Stillman II, Litchfield, CT - لیچفیلد - 1966
18) استیلمن 3 - Stillman III, Litchfield, CT - لیچفیلد - 1974 تا 1975


ساختمان های تجاری و عمومی
1) راهرو سخنرانی بگریچ – 1964
Begrisch (Lecture) Hall
2) چادر گرد- بریستن – 1936
Gane Pavilion, Bristol
3) چادر گرد پنسیلوانیا - دنیا فر نیویورک - 1939
Pennsylvania Pavilion, New York's World Fair
4) پروژه خانه سازى آلومینیوم شهر تریس – نیوکنسینگتون - پنسیلوانیا - 1942 - 1944
Aluminum City Terrace housing project, New Kensington, Pennsylvania
5) مرکز فرمانهی یونسکو – پاریس – فرانسه - 1953
UNESCO headquarters, Paris, France
6) سفارت خانه ایالات متحده در هلند – 1958
United States Embassy, The Hague, Netherlands
7) موزه هنر های آمریکایی ویتنی – نیویورک - نمره بندى یورکشایر
The Whitney Museum of American Art, New York, NY
8) ساختمان اداری HUD – واشنگتن دی سی
HUD office building, Washington, D.C.
9) طبقه پایین ساختمان مدرسه برین ماور – 1970
Bryn Mawr School lower school building, Baltimore, MD
10) دبیرستان بلند لیچفیلد – لیچفیلد - کان
Litchfield High School, Litchfield, Conn
11) موزه توسعه هنر کلیولند - کلیولند – اهایو
Cleveland Museum of Art expansion, Cleveland, Ohio.
12) برج کلیولند – اهایو
AT Tower, Cleveland, Ohio.
13) فلین – فرانسه - همه شهر اسکى استراحتگاهى - جمعیت 6000 نفر
Flaine, France
14) محوطه مرکزی و گاراژ دانشگاه ماساچوست – 1965 تا 1969
Campus Center and Garage, University of Massachusetts Amherst
15) دانشگاه خیابان جان - مین سوتا
St. John's University in Collegeville, Minnesota
16) تندیس سینت توماس – 1959
Saint Thomas Hall
17) خیابان ابى چرچ جان - 1961
St. John's Abbey Church
18) کتابخانه آلسیون - 1964
Alcuin Library
19) مرکز علم پیتر انجل - 1965
Peter Engel Science Center
20) مقدسات برنارد - راهروهای پتریک و بونیفیس - 1967
Saints Bernard, Patrick, and Boniface Halls
21) ساختمان فرهنگى ریسرچ - 1968
Institute for Ecumenical and Cultural Research
22) کتابخانه بوش سنتر براى کنگره آمریکا - 1975
Bush Center for the Hill Monastic Manuscript Library
23) کارخانه لاستیک سازی آرمسترانگ - لانگ اسکله- نیو هون- 1969
Armstrong Rubber/Pirelli Tire Building, Long Wharf, New Haven, CT
24) ساختمان علم کاربردى سنتر- دانشگاه ییل - نیو هون- 1970
Becton Engineering and Applied Science Center, Yale University, New Haven, CT
25) سفارت خانه استرالیا در پاریس (معمار مشاور) - 1973
Australian Embassy in Paris (consulting architect(
26) زمین آى بى ام در بوکا راتون - فلوریدا
IBM Campus in Boca Raton, Florida.
27) آزمایشگاه آى بى ام در لاگاود - فرانسه
IBM laboratory in La Gaude, France
28) خیابان فرانسیس دى اى سلز پریش
St. Francis de Sales Parish - Muskegon, MI[1]
29) کتابخانه عمومى گروسس پوینته - مرکزى برانچ
Grosse Pointe Public Library, Central Branch, Grosse Pointe Farms, MI
30) کتابخانه عمومى کلارک اس بورگ فرماندارى هریسون
Clarksburg-Harrison County Public Library, Clarksburg, WV
صندلی ها
1) صندلى آفریقایى - همکارى با بافنده باهاوس
African r, Collaboration with the Bauhaus weaver Gunta Stölzl
2) خورشید - صندلى جاسری دار مدل شماره 301
Sun Lounge Chair, Model No. 301
3) میز آرایش و دفتر – 1922 تا 1925
Dressing Table & Bureau
4) صندلى هاى باریکه باریکه چوبی – 1922 تا 1924
Slatted rs
5) صندلی واسیلی – B3 - 1925
Wassily Chair No.B3
6) جداول لاسیو - کوچک و بزرگ - 1927
Laccio Tables, small & large
7) صندلی واسیلی – تاشو - 1927
Wassily r, folding
8) صندلی کاسکا و دسته دار - 1928
Cesca Chair & Armr
9) میز تحریر ماشین نویسی - 1928
Thornet Typist’s Desk
10) میز پیشدستى – 1928
Coffee Table
11) اثاثیه فولادى لوله اى – 1928 تا 1929
Tubular steel furniture
12) f 41 صندلى جاسرى دار روى چرخ ها – 1928 تا 1930
F 41 lounge r on wheels
13) قفسه جارو – 1930
Broom Cupboard
14) قفسه کتاب - 1931
Bookcase
15) صندلى دسته دار- شکل دادن نوبلیوم 3011932-34
Armr, Model No.301
16) صندلى آلومینیومی - 1933
Aluminium r
17) صندلی ریاست
Isokon rs
18) نیمکت دراز آلومینیومی – 1935- 1936
Aluminium se longue
19) اثاثیه تخته ای چندلا(پنج قطعه)- 1936- 1937
Plywood furniture

معرفی شخصیت و آثار مارسل بروئر به زبان انگلیسی: http://www.marcelbreuer.org
__________________

کنت یینگ Ken Yeang
کنت یینگ Ken Yeang
کنت یینگ، مدیر دفتر مالزیایی «حمزه و یینگ»، آنچنان سوابق پرافتخاری در عرصه معماری و علی الخصوص معماری سبز و معماری پایدار دارد که به جرات می توان وی را یکی از 10 شخصیت برتر این عرصه در جهان دانست؛ ویژگی یینگ چند بعدی بودن اوست. او در کنار تدریس معماری، تالیف مقالات و کتب، فعالیتی وسیع در عرصه طراحی معماری و شهرسازی دارد. منتقدین پیش بینی می کنند دفتر «حمزه و یینگ» یکی از موفق ترین دفاتر در دهه آینده در مقیاس جهانی خواهد بود.
وی تحصیل معماری را در Architectural association school تمام کرده و مدرک دکترای طراحی اکولوژی را از دانشگاه کمبریج دریافت کرده است.
يينگ در سال 2002 به خاطر نوشتن کتاب Architecture for Changing Societies در کنفرانس سال 2002 که در ایران (یزد) برگزار شد، برنده جایزه معماری آقاخان (aga Khan) شد. (جزئیات)
برخی پروژه های مشهور وی عبارتند از:
Plaza Atrium, Kuala Lumpur در 1981
Menara Boustead, Kuala Lumpur در 1986
Menara Mesiniaga building in Subang Jaya Selangor, Malaysia در 1992
MBF Tower, Penang در 1993
Tokyo-Nara Tower, Tokyo, Japan در 1994
Penggiran Apartment Towers No.1 در 1996
UMNO Tower, Penang در 1998
New National Library of Singapore, Singapore
Mesiniaga Penang, Penang در 2003
از دیگر پروژه های کنت یینگ، پروژه عظیم «جبل عمر» در مکه است که یکی از بزرگ ترین ها در جهان در نوع خود است؛ مجموعه ای از 7 برج 35 طبقه مسکونی، 2 برج/هتل 50 طبقه، 4 هتل 15 طبقه و یک مرکز خرید 3 طبقه در کنار طراحی محوطه ای متشکل از بخش کوهپایه ای و لندسکیپ سبز با زیربنایی بالغ بر 600000 متر مربع، به راستی نقطه عطفی در ساختمان سازی عربستان و خاور میانه است. دفتر مالزیایی «حمزه یینگ» با طراحی ویژه خود که همواره مملو از رویکردهای پایداری و معماری سبز است، نتیجه ای بی نظیر را در طراحی رقم زده است که به نظر نمی رسد به این زودی ها از خاطره ها پاک شود.
__________________

دیترریمز Dieter Rams
متولد 1932 در ویسبادن، در آلمان. ریمز در سال 1947 ، یک سال بعد از اینکه مدرسه را ترک کرد، نزد پدربزرگ خود، حرفه نجاری را یاد گرفت در مدرسه ویسبادن در رشته معماری ثبت نام کرد. در سال 1953 فارغ التحصیل شد. در سال 1951 به یک شرکت معماری در فرانکفورت پیوست و چهار سال بعد، به عنوان طراح داخلی توسط شرکت براون استخدام شد. ابتکار، ساخت محصول مفید، زیبایی شناختی، فهمیدن محصول، محبوبیت، صداقت، پایداری، دوام، علاقه به محیط زیست و سادگی، ده اصلی است که ریمز برای نزدیک شدن به طراحی خوب (Less but better) تعریف کرده است.
هر یک از هزار محصولی که ریمز، طی چهل سال همکاری با براون طراحی کرده، زیبا بود واز چند بعد قابل بررسی بود. او در شرکت براون محصولات متعددی از جمله انواع وسایل الکترونیکی، ماشین حساب، قهوه ساز، رادیو، وسایل دفتری و ... طراحی کرد. در وسایل الکترونیکی، دکمه ها، کلید ها، صفحه های شماره گیر به کوچک ترین اندازه کاهش داده شدند و با نظم مرتب شدند.

هدف ریمز این بود که محصولات مفیدی طراحی کند که راحت به کار بیافتند. طراحی های ریمز اغلب بی دردسر به نظر می آید، با یک سادگی بدیع که نتیجه تجربیات سخت و مکرر، با مواد جدید و توجه وسواس گونه به جزئیات برای اطمینان از اینکه هر قسمت و تکه ای بی عیب به نظر بیاید
قسمت اعظم طراحی های او برای شرکت براون ، بخشی از مجموعه های دائمی موزه های بین المللی شده اند. دیتر ریمز به عنوان یک منبع الهام برای طراحان جوان باقی ماند، نمونه های برجسته آنها جاناتان ایو و جاسپر موریسون هستند که معترف به تاثیر پذیری از او در کارهایشان، در اپل و راونتا، هستند. رامس با تعریف کردن زبان دیداری زیبا و خوانا برای محصولاتش به عنوان یکی از تاثیرگذارترین طراحان صنعتی قرن بیستم شناخته شده است. رامس در سال 1996 برنده مدال طلائی طراحی جامعه طراحان آمریکایی شد.
__________________

معمار سیاستمدار یا هنرمند با سیاست
مي‌گويندازسال‌هاي جواني با نقاش‌هاي صاحبنام مثل قندريز و پاكباز رفت و آمد داشت و به شكل نسبتا جدي به نقاشي مي‌پرداخت.گرايش به نقاشي براي فردي كه در سال‌هاي ابتدايي دهه 40شمسي دردانشگاهشهيدبهشتي،معماري مي‌خواندچيزعجيبي نيست...

آن زمان، سال‌هاي پرهياهوي هنر مدرن با گرايش به سنت‌هاي تاريخي اين كشور بود و نقاشان و مجسمه‌سازان بزرگي در آن غوغا شكل گرفتند كه هنوز هم به كار خود ادامه مي‌دهند. از طرف ديگر دانشجويان و حتي مهندسان معمار هميشه بين دو جبهه فن و هنر در تلاطم بودند. هنوز هم بسياري از دانشجويان معماري، نقاش مي‌شوند و حتي مهندسان معمار بلندآوازه‌اي را مي‌بينيم كه نمايشگاه نقاشي برپا مي‌كنند.

هفته نامه شهروند امروز از زبان چنگيز محمودزاده می نویسد : با اين حال چهره ميرحسين موسوي به عنوان يك هنرمند،‌ هميشه پشت پرده‌اي از مه قرار دارد كه البته مشخص نيست همه آن به دليل خواست خود او باشد. موزه هنرهاي معاصر تهران و مجموعه فرهنگي صبا در سال‌هاي اخير به مناسبت‌هاي مختلف يكي، دو تابلو او را در مدخل نمايشگاه‌ها و دوسالانه‌ها در كنار هنرمندان صاحبنام‌تر به نمايش گذاشتند، آثاري كه فقط نشانگر يك زاويه ديد از كار يك هنرمند بودند. اما با اين آثار نمي‌توان به قضاوتي صحيح درباره نقاشي‌هاي ميرحسين موسوي رسيد. نمايشگاه عكس‌هاي آثار معماري اين هنرمند، كه يكي از مهم‌ترين وجوه كارنامه هنري و حرفه‌اي او در مدت چهل سال فعاليت است، شامل معماري بناهاي شركت آب اصفهان،‌ كانون توحيد، مسجد سلمان فارسي ریاست جمهوری، بقعه شهداي هفتاد و دوتن در بهشت زهرا، ساختمان مركز تحقيقات استراتژيك، مجمع تشخيص مصلحت نظام، دانشگاه شاهد و.. است که توسط كامران عدل، عكاسي شده است.

ميرحسين موسوي را بيشتر به عنوان سياستمداري مي‌شناسند كه سال‌هاست در سكوت به سر مي‌برد. تعداد بسيار كمي از ايراني‌هايي كه اسم او را به ياد مي‌آورند، مي‌توانند بين اين نام و هنر نقاشي ارتباط برقرار كنند و حتي در ذهنشان هم شايد چنين ارتباطي نگنجد اما از سوي ديگر، هميشه رد كمرنگي از حضور او را به عنوان يك هنرمند در رويدادهاي تجسمي مي‌بينيم. معلوم نيست اين پرهيز از ديده‌شدن از كجا ناشي مي‌شود؟ شايد همان تفكري كه او را نزديك به دو دهه از اظهارنظرهاي سياسي بازداشت از حضور در اين حوزه هم باز مي‌دارد.

فرهنگستان هنر كه به طور مستقيم زيرمجموعه‌اي از نهاد رياست جمهوري است از سال 78 كار خود را زير نظر ميرحسين موسوي آغاز كرد و در طول اين هشت سال شاهد بوديم كه آرام آرام رشد كرد و صاحب موزه و مراكز نمايشگاهي مختلفي شد؛ مراكزي كه اگر وجود نداشتند برپايي بسياري از دوسالانه‌هاي هنري در سال‌هاي اخير بلاتكليف مي‌ماند. اما حتي مديريت چنين مجموعه بزرگي نيز موجب نشد ميرحسين موسوي به عنوان يك نقاش چهره بنماياند. در كارنامه فعاليت هنري او حضور در 11 نمايشگاه گروهي و انفرادي ديده مي‌شود اما قدر مسلم هيچ كدام از اين نمايشگاه‌ها، خاطره‌اي را براي نسل جوان و امروزين هنر كشور تداعي نمي‌كند.در سال 1384 نيز با بازسازي ساختماني قديمي در خيابان شهيد برادران مظفر موزه هنرهاي معاصر فلسطين را تاسيس كرد. به اين ترتيب همكاران معمار ميرحسين موسوي براي قضاوت درباره آثار او، روند منطقي‌تر و عيني‌تري را مي‌توانند در پيش بگيرند. هرچند سياستمداراني كه در همه جاي دنيا در عالم هنر هم حضور دارند، بيشتر از جنبه سياسي مورد نقد هنري قرار مي‌گيرند اما نقاشاني كه از سال‌ها پيش با روند خلق نقاشي‌هاي ميرحسين موسوي آشنا هستند، نظر ديگري را درباره آثار او مطرح مي‌كنند؛ اين ديدگاه كه اگر ميرحسين موسوي چهره سياسي نداشت، هنر او را بهتر مي‌شناختيم و درك مي‌كرديم.

پی نوشت : به نظر می آید که جامعه معماری ایران همچنان از فضای نقد دوری می جوید و ترجمان ابن فعالیت آینده ساز را هم برای خود هم برای دیگران مضر می داند چرا که می هراسد شاید روزی گربیان بنای ساخته شده ی اورا نیز بگیرد اما متاسفانه فقر در این وادی و عدم آشنایی معمارن با نقد معماری نتیجه ایی چون معماری های بی سبک و بی هویت را در پی ندارد ... در آینده نزدیک پروپزال جالبی را برای علاقه مندان این عرصه ارائه خواهم کرد ...
__________________


معماری نور (تادائو آندو )
تادائو اندو




معمار نور و سکوت

تاداو آندو در سال 1941 در اوساكاي ژاپن به دنيا آمد، آندو از سن 10-17 سالگي در يك كارگاه نجاري كار مي كرد. وي اغلب به ساخت مدل هاي چوبي از كشتي و هواپيما مي پرداخت، او صنعت و ساختار سنتي چوبي ژاپني را از يك نجار كه مغازه ي او در خيابان مقابل خانه شان بود، فرا گرفت.

از سال 1962-1969، در دهه ي 20 سالگي، آندو تصميم به يادگيري خودآموز مستقيم معماري گرفت، كه او را به خارج از ژاپن براي مشاهده ي معابد، مقابر و چای خانه ها، به اروپا، آفريقا و آمريكا برد. او معماري را با رفتن و ديدن ساختمان هاي واقعي و مطالعه ي كتاب هايي در مورد كارهاي معماراني از قبيل : لوكوربوزيه، ميس ون در روهه، آلوار آلتو، فرنك لويد رايت و لويي كان ياد گرفت. وي قبل از بازگشت به اوساكا در سن 28 سالگي و باز كردن دفترش، به عنوان استادیار در دانشگاه های توکیو، هاروارد، کلومبیا بوده است.

تقريباً همه پروژه هاي وي، از بتن عريان به عنوان ماده اوليه ساخته شده اند. او براي به دست آوردن بتن نرم تميز و كامل براي ساختمان هايش، دقت زيادي در ساخت و قالب گيري فرم هاي بتني می کرد.

اكثر پروژه هاي تادائو آندو در ژاپن قرار دارند و به طور متمركز در اوساكا، جايي كه او به دنيا آمده بزرگ شده و هم اكنون زندگي و كار مي كند. علاوه بر يك سري ساختمان هاي مذهبي، وي موزه ها، ساختمانهاي تجاري كه شامل ادارات، كارخانجات و مراكز خريد مي باشد را طراحي كرده است. به هرحال خط مشي حرفه اي او با پروژه هاي مسكوني شروع شده.

آثار:

* Tomishima House, Osaka, Japan, 1973
* Uchida House, 1974
* Uno House, Kyoto, Japan, 1974
* Hiraoka House, Hyōgo Prefecture, Japan, 1974
* Shibata House, Ashiya, Hyogo Prefecture, Japan, 1974
* Tatsumi House, Osaka, Japan, 1975
* Soseikan-Yamaguchi House, Hyōgo Prefecture, Japan, 1975
* Takahashi House, Ashiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1975
* Matsumura House, Kobe, Japan, 1975
* Row House (Azuma House), Sumiyoshi, Osaka, Japan, 1976
* Hirabayashi House, Osaka Prefecture, Japan, 1976
* Bansho House, Aichi Prefecture, Japan, 1976
* Tezukayama Tower Plaza, Sumiyoshi, Osaka, Japan, 1976
* Tezukayama House-Manabe House, Osaka, Japan, 1977
* Wall House (Matsumoto House), Ashiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1977
* Glass Block House (Ishihara House), Osaka, Japan, 1978
* Okusu House, Setagaya, Tokyo, Japan, 1978
* Glass Block Wall (Horiuchi House), Sumiyoshi, Osaka, Japan, 1979
* Katayama Building, Nishinomiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1979
* Onishi House, Sumiyoshi, Osaka, Japan, 1979
* Matsutani House, Kyoto, Japan, 1979
* Ueda House, Okayama Prefecture, Japan, 1979
* STEP, Takamatsu, Kagawa Prefecture, Japan, 1980
* Matsumoto House, Wakayama, Wakayama Prefecture, Japan, 1980
* Fuku House, Wakayama, Wakayama Prefecture, Japan, 1980
* Bansho House Addition, Aichi Prefecture, Japan, 1981
* Koshino House, Ashiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1981
* Kojima Housing (Sato House), Okayama Prefecture, Japan, 1981
* Atelier in Oyodo, Osaka, Japan, 1981
* Tea House for Soseikan-Yamaguchi House, Hyōgo Prefecture, Japan, 1982
* Ishii House, Shizuoka Prefecture, Japan, 1982
* Akabane House, Setagaya, Tokyo, Japan, 1982
* Kujo Townhouse (Izutsu House), Osaka, Japan, 1982
* Rokko Housing One, Rokko, Hyōgo Prefecture, Japan, 1983 map
* BIGI Atelier, Shibuya, Tokyo, Japan, 1983
* Umemiya House, Kobe, Japan, 1983
* Kaneko House, Shibuya, Tokyo, Japan, 1983
* Festival, Naha, Okinawa prefecture, Japan, 1984
* TIME'S, Kyoto, Japan, 1984
* Koshino House Addition, Ashiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1984
* MELROSE, Meguro, Tokyo, Japan, 1984
* Uejo House, Osaka Prefecture, Japan, 1984
* Ota House, Okayama Prefecture, Japan, 1984
* Moteki House, Kobe, Japan, 1984
* Shinsaibashi TO Building, Osaka Prefecture, Japan, 1984
* Iwasa House, Ashiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1984
* Hata House, Nishinomiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1984
* Atelier Yoshie Inaba, Shibuya, Tokyo, Japan, 1985
* JUN Port Island Building, Kobe, Japan, 1985
* Mon-petit-chou, Kyoto, Japan, 1985
* Guest House for Hattori House, Osaka, Japan, 1985
* Taiyō Cement Headquarters Building, Osaka, Japan, 1986
* TS Building, Osaka, Japan, 1986
* Chapel on Mount Rokko, Kobe, Japan, 1986
* OLD/NEW Rokko, Kobe, Japan, 1986
* Kidosaki House, Setagaya, Tokyo, Japan, 1986
* Fukuhara Clinic, Setagaya, Tokyo, Japan, 1986
* Sasaki House, Minato, Tokyo, Japan, 1986
* Main Pavilion for Tennoji Fair, Osaka, Japan, 1987
* Karaza Theater, 1987
* Ueda House Addition, Okayama Prefecture, Japan, 1987
* Church on the Water, Tomamu, Hokkaidō prefecture, Japan, 1988
* GALLERIA akka, Osaka, Japan, 1988
* Children's Museum, Himeji Hyōgo Prefecture, Japan, 1989
* Church of the Light, Ibaraki, Osaka prefecture, Japan, 1989 [1] [2] map
* COLLEZIONE, Minato, Tokyo, Japan, 1989
* Morozoff P&P Studio, Kobe, Japan, 1989
* RAIKA Headquarters, Osaka, Japan, 1989
* Natsukawa Memorial Hall, Hikone, Shiga Prefecture, Japan, 1989
* Yao Clinic, Neyagawa, Osaka Prefecture, Japan, 1989
* Matsutani House Addition, Kyoto, Japan, 1990
* Ito House, Setagaya, Tokyo, Japan, 1990
* Iwasa House Addition, Ashiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1990
* Garden of Fine Arts, Osaka, Japan, 1990
* S Building, Osaka, Japan, 1990
* Water Temple, Awaji Island, Hyōgo Prefecture, Japan, 1991 [3] map
* Atelier in Oyodo II, Osaka, Japan, 1991
* TIME'S II, Kyoto, Japan, 1991
* Museum of Literature, Himeji, Hyōgo Prefecture, Japan, 1991
* Sayoh Housing, Hyōgo Prefecture, Japan, 1991
* Minolta Seminar House, Kobe, Japan, 1991
* Naoshima Contemporary Art Museum, Naoshima, Kagawa prefecture, Japan, 1995 [4] [5]
* Japanese Pavilion for Expo 92, Seville, Spain, 1992
* Otemae Art Center, Nishinomiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1992
* Forest of Tombs Museum, Kumamoto Prefecture, Japan, 1992
* Rokko Housing Two, Rokko, Kobe, Japan, 1993
* Vitra Seminar House, Weil am Rhein, Germany, 1993
* Gallery Noda, Kobe, Japan, 1993
* YKK Seminar House, Chiba Prefecture, Japan, 1993
* Suntory Museum, Osaka, Japan, 1994
* MAXRAY Headquarters Building, Osaka, Japan, 1994
* Chikatsu-Asuka Historical Museum, Osaka Prefecture, Japan, 1994
* Kiyo Bank, Sakai Building, Sakai, Osaka Prefecture, Japan, 1994
* Garden of Fine Art, Kyoto, Japan, 1994
* Museum of wood culture, Kami, Hyōgo Prefecture, Japan, 1994
* Inamori Auditorium, Kagoshima, Japan, 1994
* Nariwa Museum, Okayama Prefecture, Japan, 1994
* Atelier in Oyodo Annex, Osaka, Japan, 1995
* Nagaragawa Convention Center, Gifu, Japan, 1995
* Naoshima Contemporary Art Museum Annex, Naoshima, Kagawa Prefecture, Japan, 1995
* Meditation Space, UNESCO, Paris, France, 1995
* Shanghai Pusan Ferry Terminal, Osaka, Japan, 1996
* Museum of Literature II, Himeji, Hyōgo Prefecture, Japan, 1996
* Gallery Chiisaime (Sawada House), Nishinomiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1996
* Museum of Gojo Culture & Annex, Gojo, Nara Prefecture, Japan, 1997
* TOTO Seminar House, Hyōgo Prefecture, Japan, 1997
* Yokogurayama Natural Forest Museum, Kochi Prefecture, Japan, 1997
* Harima Kogen Higashi Primary School & Junior High School, Hyōgo Prefecture, Japan, 1997
* Koumi Kogen Museum, Nagano Prefecture, Japan, 1997
* Eychaner/Lee House, Chicago, Illinois, 1997
* Daikoku Denki Headquarters Building, Aichi Prefecture, Japan, 1998
* Daylight Museum, Shiga Prefecture, Japan, 1998
* Junichi Watanabe Memorial Hall, Sapporo, Japan, 1998
* Asahi Shimbun Okayama Bureau, Okayama, Japan, 1998
* Siddhartha Children and Women Hospital, Butwal, Nepal, 1998
* Church of the Light Sunday School, Ibaraki, Osaka Prefecture, Japan, 1999
* Rokko Housing III, Kobe, Japan, 1999
* Shell Museum, Nishinomiya, Hyōgo Prefecture, Japan, 1999
* FABRICA (Benetton Communication Research Center), Treviso, Italy, 2000
* Awaji-Yumebutai, Hyōgo Prefecture, Japan, 2000 map
* Rockfield Shizuoka Factory, Shizuoka, Japan, 2000
* The Pulitzer Foundation for the Arts, St. Louis, Missouri, 2001 [6]
* Komyo-ji (shrine) Saijo, Ehime prefecture, Japan (2001)
* Ryotaro Shiba Memorial Museum, Higashiosaka, Osaka prefecture, Japan, 2001
* Teatro Armani-Armani World Headquarters, Milan, Italy (2001)
* Hyogo Prefectural Museum of Art, Kobe, Hyōgo Prefecture, Japan, 2002 [7]
* Modern Art Museum of Fort Worth, Fort Worth, Texas, 2002 [8]
* Piccadilly Gardens, Manchester, UK, 2003
* 4x4 house, Chiyoda-ku, Tokyo, Japan, 2003
* Chichu Art Museum, Naoshima, Kagawa prefecture, Japan, 2004 [9]
* Langen Foundation, Hombroich near Neuss, Germany, 2004 [10]
* Morimoto restaurant in the Chelsea Market, his first project in Manhattan, opened January 2006.
* Omotesando Hills, Jingumae 4-Chome, Tokyo, Japan, 2006
__________________


نویسنده: هیما گرمیانی با همکاری نادیا گلولانی 


گزارش تخلف
بعدی